Klant Wendy Jambon vertelt hoe de behandeling van haar bore-out haar hielp van een job in de verpleging naar het realiseren van haar droom: een eigen kledingwinkel .
Wanneer mijn bore-out begon?
Laat me zeggen dat ik de verkeerde studiekeuze maakte. Verpleging was nooit mijn ambitie. Maar de richtingen waar ik stiekem van droomde, werden door anderen afgeraden. Ikzelf heb de dingen die ik graag wilde doen ‘bewust’ niet gedaan. Zo vermeed ik dat ik kon falen in iets waarvan ik droomde…
Dus ben ik met de stroom meegegaan en naar het ‘jobzekere’ en de ‘veilige gezondheidszorg’ gegaan. De dag dat ik begon met mijn eerste job, zei ik tegen mezelf ‘hier blijf ik max 1 jaar’. Uiteindelijk werden het 12 jaren. Waarom ik er zo lang bleef? De gouden kooi: toffe collega’s, flexibel uurrooster, goed betaald… Mijn dagen zaten vol, geen tijd om over alles na te denken, gewoon gaan.
Na de geboorte van mijn zoon 7 jaar geleden werkte ik ook als zelfstandige in bijberoep. Het was een geweldige werkplaats maar ik voelde me minder gemotiveerd en werd moe. Ik switchte tussen de 2 jobs en mijn huishouden,…
Drie jaar geleden ging een collega in de thuisverpleging weg waardoor er meer uren vrijkwamen. Ineens leek de kans op gewoon één job die goed verdiende en terug veel vrije tijd gaf een geweldig cadeau. Dat dit de job was waardoor ik al een heel jaar week in week uit naar de kine
moest, maakte niet uit. Dus ik nam ontslag in het ziekenhuis en voelde me bevrijd. Ik ging voor die ene job. Ik beet me erin vast, wilde het
super doen, vooral ook mijn collega’s pleasen. Zo erg dat ik de vakanties erna echt moest afkicken en 2x een maagontsteking kreeg op reis. En toch werden de dagen ineens allemaal dezelfde. Mijn patiënten, heel lieve mensen vertelden alle dagen hetzelfde verhaal, alles moest
voor hun ook op identiek dezelfde wijze gebeuren elke dag opnieuw, ik was net een robot. Het leek alsof ik alles begon uit te stellen. De was, mijn verslagen… die konden morgen ook nog wel gebeuren… tijd genoeg. Maar de dag erna lag het er nog steeds. Kwam ik in de voormiddag van mijn ronde dan ging ik een dutje doen. Volledig goed te praten want ik stond elke morgen om 5u op. Een klein uurtje werd later 2 uur, 3 uur 4 uur … ik moest de wekker zetten om zeker op tijd mijn zoon van school te gaan halen. Moet bekennen dat hij soms in de nabewaking moest blijven omdat ik gewoon niet uit de zetel wilde komen. ’s Nachts lag ik dan weer te draaien en keren. Eten maken was een opgave. Met mijn zoon spelen ook. Ik verdroeg niets meer. Afspreken met vrienden werd minder. Ik nam alles heel persoonlijk. Plots begon mijn rug ook heel hard tegen te sputteren. Ik liep van dokter naar dokter. Van scan naar MRI naar echo en bloednames. Weinig te vinden. Heel frustrerend.
Mijn patiënten hebben de laatste maanden een heel andere Wendy aan hun bed gekregen. Want desondanks dat verpleging nooit mijn droom was, hebben de mensen dat nooit zo ervaren. Ik was altijd lief, sociaal en behulpzaam. Ineens was ik (nu kan ik ermee lachen) the bitch from hell!!! Ik was kortaf en probeerde zoveel mogelijk af te schuiven op anderen. Ik wilde zo snel mogelijk naar huis, gaan slapen en hopen dat de dag snel voorbij was.
Tot ik mij op 1 oktober 2016 niet meer kon bewegen van de pijn. Mijn man moest mij uit de auto helpen om bij de dokter binnen te kunnen. Hier heb ik beslist om te stoppen. De maanden erna heb ik nog steeds veel geslapen en dan heb ik pas ondervonden wat 17 jaar trek- en sleurwerk had opgeleverd. Alle pijn die ik altijd genegeerd had, kwam naar boven.
Ik kan eigenlijk zeggen dat mijn energie sinds een maand pas terug op normaal niveau is gekomen. Ik spring elke morgen uit bed (ook niet te zot, want die rug is nog niet top :-)) en slaap niet meer tijdens de dag. Kan ’s avonds nog genieten van een filmpje. Ik spreek ook heel veel af nu. Vrienden en familie zijn zo belangrijk. Voel me oprecht gelukkig. Ook al is mijn financiële situatie nog nooit zo sober geweest. En er loopt weer een blije man en zoon rond thuis!
Ik ben in mei begonnen met de bore-out behandeling van Travvant
Naar aanleiding hiervan begon ik in augustus met mijn nieuw projectje. Een webshop voor handtassen. Heel kalm aan. In december besliste ik om een winkelpand te huren en voor mijn droom te gaan. Een leuke kledingwinkel met totaalbeleving. Deze start in augustus. Door hiermee bezig te zijn en naarmate het concreter werd, besefte ik dat ik hierdoor ook nieuwe energie krijg. En het gaat alleen maar beter en beter. Ik ga voor het geluk, de centen zullen daarna wel weer vanzelf volgen. De winkel heet ook Calma mi Alma. Kalmeert mijn ziel. Dat gaat ook lukken met de dingen die ik graag doe.
Ik had dit ook nooit alleen gekund. Mijn echtgenoot heeft me onvoorwaardelijk gesteund, ook al was dat soms heel moeilijk. Ook dankzij loopbaanbegeleiding heb ik de neerwaartse spiraal kunnen doorbreken. Ja, de échte Wendy is terug :-))